Kalbin kasılarak kendisine gelen kanı pompa üzere davranarak fırlatması elektrik akımları sayesinde kasılması ile olur. Bu akımlar milivoltlar seviyesindedir. Bu akımlar fakat özel aygıtlarda yükseltilerek (amplifiye edilerek) kayıt edilebilir hale getirilebilir (elektrokardiyogram yahut EKG)
Burada kalbin ön kısmı çıkarılmış halde, sarı ile gösterilen iletim sistemini görüyoruz. İletim sistemini, kalbin içinde elektriksel ikazların çok süratli hareket ettiği “otoban yollar” olarak düşünebiliriz. İhtar birinci olarak sinoatrial düğümden çıkar atriumları (kulakçıklar) dolaştıktan sonra atrioventriküler düğüme gelir ve burada biraz bekledikten sonra aşağı inerek ventrikülleri (karıncıkları) uyarır.
Bir kalp atımı, kalbin sağ kulakçığının üst taraflarında bulunan ve sinoatrial (veya sinüs) düğüm ismi verilen özelleşmiş bir hücre demetinden oluşan bölgenin elektriksel bir ihtar çıkarması ile başlar. Bu bölge kalbin doğal pili olarak bilinir (pacemaker).
Sinüs düğümünden çıkan bu ihtar kalbin her iki kulakçığı boyunca ve aşağıya yanlışsız yayılır ve kulakçıklar kasılarak içlerindeki kanı karıncıklara gönderirler. Daha sonra ikaz kulakçıklar ile karıncıklar ortasında bulunan diğer bir özel bölgeye; atrioventriküler (AV) düğüme gelir. Elektrik iletisi karıncıklara ulaştırılmadan evvel atrioventriküler düğümde kısa bir mühlet bekletilir. Böylece kulakçıklarla karıncıklar birebir anda kasılmaz.
Kulakçıkların kasılması bittikten sonra His-Purkinje sistemi ismi verilen bir elektriksel ağ ile ikaz tüm karıncıklara yayılır ve kasılarak içlerindeki kanı akciğerlere ve aort yoluyla bedene pompalarlar.
Sinüs düğümü tekrar öteki bir ihtar çıkararak yeni bir döngüyü başlatır. Olağanda sinüs düğümünden dakikada 60-100 cıvarında ikaz çıkar. Bu da kalp suratını oluşturur.
