Kalbimiz dört odacığa bölünmüştür. Üstten alta gerçek bölündüğünde, kalbimizin iki yarısından her birindeki odacıklar, üst (atriyum – kulakçık) ve alt odalar (ventikül – karıncık) olacak formda iki bitişik pompa oluştururlar. Tek bir kalp atışı sırasında pompalar iki kademeli bir periyotta işlerler. Evvel, daha küçük atryumlar (kulakçıklar) kasılır ve gevşemiş ventrikülleri kanla doldurur.
Yarım saniye sonra, kuvvetli ventriküller (karıncıklar) kasılır ve atriyumlar gevşeyip dolarken, kanı beden dolanımına verirler. Tesirli kan sirkülasyonu için bu çekme ve pompalama sisteminin ritmik ahenk içinde çalışması gerekir. Buna ek olarak tesirli bir kan deveranı için beden dinlenmedeyken olağan bir kalpte dakikada 60 ile 100 atış olan düzgün bir kalp suratı kontolüne gereksinim vardır.
Bu iki faktörün düzenlenmesi kalbin elektriksel sistemi tarafından oluşturulur. Her kalp atışı olağanda sinüs düğümleri denilen özelleşmiş bir küme hücreden kaynaklanır. Üst sağ atriyumda yer alan sinüs düğümü kalbinizin doğal kalp pilidir (pacemaker). Kalp atışlarını başlatan elektriksel ihtarları tabiatıyla üretme yeteneği vardır. Olağan kalp ritmi “sinüs ritmi” diye isimlendirilir.
Kalp aritmileri kalbin elektriksel sisteminde kusurlar oluşmasının rastgele bir etabında oluşabilir. Aritmileri nereden kaynaklandıklarına (atriyumlar yahut ventriküller) yahut sebep oldukları kalp atış suratına bağlı olarak sınıflandırırız. Taşikardi – dakikada 100 atıştan daha fazla – süratli kalp atışına karşılık gelir. Barikardi yavaş – dinlenmede dakikada 60 atıştan daha az – kalp atışına karşılık gelir. Her taşikardi yahut barikardi bir hastalığı belirtmez. Mesela bir antrenman sırasında kalp dokulara oksijence varlıklı kan sağlamak için suratını arttırırken sinüs taşikardisi oluşturması olağandır. Atletlerin kalpleri çok verimli çalıştığından kalp atışları dinlenmede dakikada 60 atışın altındadır.
Atriyal fibrilasyon, atriyum odacıklarının süratli ve sistemsiz atışıdır ve en yaygın görülen aritmidir. Atriyal fibrilasyon oluşma riski esas 65’ten sonra yaşlandıkça kalbinizin fonksiyonlarını etkileyebilecek olağan aşınma ve eskimeye bağlı olarak artış gösterir. Atriyal fibrilasyon sırasında atriyumların elektriksel faaliyeti uyumsuz hale gelir. Atriyumlar o kadar hızlı çarpar ki, – dakikada 300 ile 400 atışa ulaşacak kadar süratli – titremeye başlarlar (fibrilasyon). Elektriksel dalgalarda da, sakin bir gölete bir avuç çakıl taşı attığınızda oluşan durum üzere birebir sistemsiz faaliyet vardır. Kalbin kulakçıklarındaki elektrik karmaşası, karıncıkların da sistemsiz çalışmasına yol açar. Bu nedenle nabız bazen süratli, bazen yavaş, birtakım atımlarda dolgun, birtakım atımlarda da zayıftır.
Atriyal fibrilasyon klinikte en sık karşılaşıln ritim bozukluklarındandır. Romatizmal kalp hastalığı, hipertansiyon, kalp yetersizliği üzere yapısal kalp hastalıkları atriyal fibrilasyon gelişimi için kıymetli birer risk faktörüdür. Atriyal fibrilasyon hayat kalitesini düşüren semptomlarının yanı sıra, sistemik emboli, hemodinamik bozukluk, taşikardiye bağlı miyopati üzere komplikasyonlara yol açmaktadır.
Atriyal fibrilasyonlu hastalarda sinüs ritminin sağlanmasının üç yolu vardır:
1) İlaç tedavisiyle; Bir küme ilaçlar bilhassa yeni atriyal fibrilasyona girmiş hastalarda sinüs ritminin tekrar temininde başarılıdır. Muvaffakiyet oranı AF mühletinin uzunluğuyla ve eşlik eden ek bir kalp rahatsızlığının varlığıyla azalır.
2) Anjiyografik yollarla; kalpte belirli mesaj yollarının anjioda “kateter ablasyon” denilen bir sistemle etkisiz hale getirilmesi ve erken yakalanmış AF olgularında bilhassa eşlik eden diğer bir kalp hastalığı yoksa denenebilir.
3) Ameliyatla; ritim bozukluğuna yol açan kalp mesaj sistemi etkisiz hale getirilerek olağan sinüs ritmi tesis edilir.
